Twee weken terug kreeg ik bezoek in Ifakara. Alice en Eline bereikten na 30 uur wachten op een trein dan toch hun bestemming.
Ik gaf ze amper de tijd om te bekomen van de treinrit. Ik stond te popellen om Ifakara te showen. Een fietstocht naar Kilombero rivier stond als eerste op het programma.
Alice en Eline liepen 3 dagen mee in het ziekenhuis en voor we het wisten was het tijd om Ifakara te verlaten. Dit kon niet zonder laatste drink!
Op het feestje won Lucia de gekke-bekken-wedstrijd.
Hamis en ik deelden samen de prijs voor de zwaarste discussie.
De eerste week in Muhimbili was zeer goed, ik leerde veel bij en werd zeer frequent wakker geschut dat mijn kennis in tropische ziekten ondermaats is. Ik belande vaak na het werk nog even in de bib om dit wat bij te schaven.
Ook in Dar es Salaam heb ik een raar gevoel bij foto’s trekken in het ziekenhuis, dus dit is nog niet gebeurd.
Na een week werken was het paasweekend! Het onthoofde paaskuikentje dat Kaat me stuurde slaagde er in samenwerking met Zanzibar in om de paasfeer compleet te maken.
Het zicht uit ons hotel.
Het strand en een zee met zeer zout water.
Heerlijke rietsuikersapjes met gember en limoen. Boja, dit kan best wel eens de nieuwe Boja-cocktail worden. Ik probeer een stok rietsuiker mee te nemen!
Ijverige studenten dat we zijn, wouden we ook ons paasweekend leerrijk invullen. Daarom leek een bezoekje aan het ziekenhuis in Zanzibar ons wel een leuk idee. Dit ziekenhuis was jammer genoeg gesloten.
Als alternatief gingen we ons verdiepen in de kennis van de kruiden. We deden een zeer leerrijke spice tour.
Deze viel wel wat in het water dankzij een tropische regenbui. Onze gids voorzag ons snel van paraplu’s.
Maar na regen komt zonneschijn, Eline is verheugd dat ze haar zonnebril weer kan opzetten.
De volgende dag verlaten we Zanzibar weer en trekken terug naar Dar es Salaam. Op de boot worden we nog op een zeer mooi zicht op Stone-town getrakteerd en een les Swahili van de reisgenoten.
